After the tone - Digna Sinke

Vrij belachelijk natuurlijk om voor één shot naar Hengelo af te reizen. Maar ik wilde niet het ontluikende voorjaar op het Weustinkplantsoen missen. Hier woont in het verhaal de moeder van de verdwenen Onno. Het Weustinkplantsoen lijkt een doodgewone buurt te zijn, een grasveldje met rijtjeshuizen eromheen en een flat van 3 hoog uit de jaren vijftig. Toch heb ik stad en land afgezocht. Het bijzondere zijn de grote berkenbomen, geplant in diezelfde tijd, zoals de oudste buurtbewoner me vertelde. En alles lijkt zo onaangetast, echt zoals het ooit is neergezet. Eigenlijk moet je er zuinig op zijn. Monumenten van de toekomst. Toen ik aankwam kon ik net mijn grote vaste standpunt draaien. De bomen waren nog nauwelijks groen, maar ze hadden wel katjes. Toen kwam er een wolkenpartij langs die me meer dan een uur tot contemplatie veroordeelde. De zon maakt de architectuur van de huizen nu eenmaal zichtbaarder. De poes van no. 3, Balthasar, kwam naast me zitten. Er gebeurt altijd heel weinig op het Weustinkplantsoen.

Later werd het licht beter. Graag had ik gewild dat Balthasar tussen de bomen door zou lopen, zodat hij in beeld zou zijn, maar daar had hij geen zin in. Eigenlijk gaan de dingen zelden precies zoals je zou willen. Maar ja, dat is het leven. Om 18.15 uur ben ik bij snackbar De Tukker een portie frites gaan halen als diner. Daarna af en toe wat gedraaid, tot de zon bijna verdwenen was.